Just another WordPress.com site

گریبان آدمهای باهوش را می گیرد. آدمهایی که استعداد و توانایی انجام هر کاری را دارند. کارهای مختلفی را امتحان میکنند و موفق هستند. وقتی که کار دیگر چالش برانگیز نیست و شکل روتین به خود میگیرد بی حوصله میشوند و همیشه به دنبال چالشی بزرگتر هستند.
بی حوصلگی اما زمانی شکل مزمن به خود می گیرد که خودِ عمل دنبال چالش گشتن و هر بار پیروز بودن هم روتین می شود. بی حوصلگی مزمنی وجودشان تسخیر می کند و دیگر هیچ چالشی برایشان چالش نیست. هیچ چیز جالب نیست. هر تجربه جدیدی نمونه اندکی دستکاری شده از تجربیات قدیمی تر است که برای انسان باهوش ساده است که همه جوانب جدیدش را هم حدس بزند.

هرقدر هم  دلم بخواد توی وبلاگ شخصیم که نام و نشانی خودم روش هست خودسانسوری نکنم و راحت حرف بزنم بازم نمیشه. نمیگم نمیشه همه حرفا رو جلوی همه گفت – که اصلا باوری به این سانتی مانتال بازی ها ندارم- اما دست کم این هست که باید بعضی حرفا رو به موقع خودش گفت و تا زمانی هم که موقع گفتنشون نشده شاید نتونتی خودتو نگهداری. شاید دلت نخواد مجبور بشی بابت حرفات به دیگران توضیح بدی، دلیل بیار، از مواضعت دفاع کنی. شاید اصلا دلت میخواد کمی راحت باشی و کمی فقط از نوشتنت لذت ببری. این وبلاگ فرصتیه برای من که بتونم دور از چشم همه کسایی که منو میشناسن کمی حرف بزنم و کمی نفس بکشم و کمی زندگی خصوصی خصوصی خصوصی داشته باشم. ناگفته پیداست که منظورم تنها موندن و برای خودم نوشتن نیست. دست دوستی دراز میکنم به سمت همه کسایی که از نادا بیش از نادا چیزی نمیدونن و برای دونستن هم کنجکاو نیستن.

سلام دوستان…